Rozemarijn

Over een half uur komen de gasten. Mijn keukenbrigade is nog snel een hapje eten. Een grote pan soep staat te pruttelen op het fornuis, hij is bijna klaar. Ik pak een theedoek en til hiermee de deksel van de pan en laat als finishing touch de takjes rozemarijn in de soep glijden. Heerlijk, de geur is opwekkend en verwarmend tegelijk. Onwillekeurig dwalen mijn gedachten af naar die bewuste vrijdagmiddag, nu alweer zo’n veertien jaar geleden.

Mijn collega’s roken meteen dat er in de keuken een andere geur hing en werden onrustig. Maar ik hield mijn mond. Daar kwam de grote chef binnen. Hij maakte zijn gebruikelijke ronde, om te controleren of alles perfect op smaak was. De Cote de Boeuf bracht een glimlach om zijn lippen. De Coquille met gestoofde prei kon er zo te zien maar net mee door. En toen was de soep aan de beurt. Verwachtingsvol keek ik naar Monsieur Alexandre.

Hij keek in de pan. Zijn linker wenkbrauw ging omhoog. Hij pakte een houten lepel en roerde bedachtzaam door de soep. Hij snoof nadrukkelijk. Ik zag de aderen in zijn nek opzwellen. Hij boog zich dichter naar de pan. Zijn priemende ogen leken iets te zien dat hem niet beviel. En met een ferme schep haalde hij de tak rozemarijn met zijn lepel uit de soep en smeet die op de werkbank. ‘Merde, wie is hiervoor verantwoordelijk’ brulde hij. Zijn woeste blik gleed over de aanwezigen. Bruusk pakte hij de pan en zonder te proeven keerde hij hem om in gootsteen.

Als mijn medewerkers weer de keuken inkomen, schud ik die herinneringen van me af. Het is tijd is om de gasten te verwelkomen. Ik ben trots op mijn goedlopende bistro. En mijn idee voor de soep? De goedgevulde Soep van Alexandre is al jaren het meest bestelde gerecht op onze kaart. Natuurlijk met een vleugje rozemarijn.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *