De gedichten van Annie M. G. Schmidt hebben mijn jeugd kleur gegeven. Ik was en ben nog steeds een enorme fan van haar werk, met name van haar gedichten voor kinderen. Al heel jong werd ik voorgelezen uit de pocket Dikkertje Dap. Een bundeling van meer dan vijftig van haar populairste gedichten. Vooral als ik ziek was, werd er veel voorgelezen en omdat je toen nog gewoon alle kinderziektes kreeg, kwam dit geregeld voor. Ik genoot ervan. Ik kon daarna nog lange tijd bij de illustraties wegdromen. Toen ik zelf kon lezen, gingen de boekjes een nog belangrijkere rol spelen. Ik las ze zo vaak als ik kon. Ik denk nu dat ik mezelf qua leesniveau wat beter voor deed dan wat het werkelijk was, want als je net kunt lezen lijkt het hele verhaal van Dikkertje Dap wel wat hoog gegrepen. Maar het scheelt enorm als je het eigenlijk gewoon al uit je hoofd kent.
Ik kreeg uiteindelijk vier van haar boekjes en was er heel zuinig op. Mijn favoriet was het titelgedicht uit de bundel Vingertje Lik. Vingertje Lik was de naam van een ondeugend prinsesje dat de hele dag overal van snoepend, door het paleis liep. Op een dag ziet ze tot haar genoegen dat er in de keuken allerlei lekkers klaarstaat voor het Paasdiner van die avond en er is niemand te zien. Ze neemt een flinke lik uit de kom met taartbeslag, verliest haar evenwicht en belandt in de kom. Iedereen vraagt zich de hele dag af waar ze gebleven is, maar niemand in het paleis weet iets. Tot het moment dat ’s avonds de taart opgediend wordt en er een huilend geluid vanuit de taart lijkt te komen. Jawel hoor, daar is ze dan. Het duurde nog jaren voordat ik me ging afvragen hoe dat nu gegaan was met het bakken van de taart. Maar Annie was in haar gedichten altijd heel stellig en overtuigend, als zij het zo opschreef, dan ging ik moeiteloos in haar gedachtegang mee. De vier pockets heb ik nog steeds. Zelfs het plakband waarmee ze steeds opgelapt zijn heeft zijn beste tijd gehad. Maar ze staan nog steeds gezusterlijk naast elkaar in mijn boekenkast. Soms herlees ik ze nog wel eens.
Verder lezen →