Pling, daar komt zoals elke ochtend, een mailtje van Esprit binnen. Er zijn weer nieuwe truien en vesten te koop en heel veel kleding is fijn afgeprijsd. De boodschap is bekend en de verleiding is groot. Er komt nog een mailtje binnen. Hetzelfde onderwerp, maar met een totaal andere strekking. De afzender is Fashion Revolution met een oproep steun te geven aan een initiatief om alle mensen die jouw kleding maken, een redelijk salaris te geven. Twee mailtjes die wringen.
De kledingindustrie lijkt volkomen dolgedraaid. Met de dwingende kracht van elke zes weken een nieuwe collectie hijgend in hun nek, kunnen de winkeliers haast niet anders dan veel inkopen en na enkele weken alweer afprijzen. Voor dit alles werken en leven miljoenen mensen onder erbarmelijke omstandigheden en is er sprake van een enorme overproductie. Het systeem houdt zichzelf in stand en daar wordt een forse prijs voor betaald. Niet in Nederland, maar ver weg van hier.
De ineenstorting van een fabriekscomplex in Bangladesh in 2013, waarbij ruim elfhonderd textielwerkers de dood vonden, heeft veel media aandacht gekregen. Dit heeft de wereld weer eens duidelijk gemaakt dat er grote misstanden zijn binnen de kledingindustrie. Ondeugdelijke gebouwen zijn daar één van, het nauwelijks betalen van de mensen die er werken is een veel omvattender probleem. En er is sinds die tijd nog niet veel veranderd.
De kledingindustrie raast maar door. Recentelijk kwam aan het licht dat de met bloed, zweet en tranen geproduceerde kleding vaak niet eens op de Westerse markt terecht komt. Er ontstaat dagelijks een overschot aan kleding die niemand af wil nemen. Uiteindelijk wordt deze kleding, we spreken over enkele tonnen per jaar, gedumpt in een woestijn in Chili. In een lang lint liggen daar bergen ongedragen jeans, ski-jassen en andere kledingstukken. Afgeschreven.
Je wordt er niet alleen moedeloos van, mij overvalt vaak ook een gevoel van machteloosheid. Ik heb niet de indruk dat als ik die trui niet koop dit enige invloed heeft op de bestaande situatie. En om consumenten te mobiliseren… ik heb er een hard hoofd in. Hiervoor zijn wetten nodig, liefst internationale.
En daar gaat de mail van Fashion Revolution over.
De EU-commissaris van Justitie heeft een wetsvoorstel opgesteld dat de kledingmerken verantwoordelijk maakt voor alle mensen die bij de productie en verkoop van kleding betrokken zijn. Dat voorstel stuit echter op veel weerstand. Er is geen animo om het te gaan behandelen. Fashion Revolution is samen met de stichting Wear Fair en de ASN Bank de campagne Goodclothesfairpay gestart. Dat is een burgerinitiatief dat de druk op Brussel wil opvoeren. Door het verzamelen van één miljoen handtekeningen kan worden afgedwongen dat het voorstel besproken moet gaan worden in het Europese Parlement. Als het aangenomen wordt ligt het recht op een loon waarvan je kunt leven vast in een wet, waarop partijen aangesproken kunnen worden.
Dit allemaal zo overdenkend, ga ik twee dingen doen. De petitie tekenen zodat we hopelijk het probleem kunnen aanpakken. En ik ga me afmelden bij al die dagelijkse nieuwsbrieven van kledingmerken, om de verleiding beter buiten de deur te houden. Sorry Esprit, maar we moeten ergens beginnen.
Photo by Sarah Brown on Unsplash
