Haal je sombrero maar uit de kast, want we gaan vandaag op de Mexicaanse toer. Met bonen, tomaten en mais op twee manieren. Pittig, maar niet te heet. Precies goed om de dag een beetje op te spicen. Om te beginnen moeten roodbruine kidneybonen en goudgele maiskorrels bevrijd worden uit hun blikken. Maar voor het zover is breekt het lipje van één van de deksel natuurlijk weer af. Een welgemeend: infierno y condenación, of zoals u wilt 👿🌩, richting de bedenkers van deze methode. Zoals altijd biedt de goede oude blikopener uitkomst en even later glijden onze Mexicaanse vrienden soepel het vergiet in.
In de zwarte braadpan valt ondertussen het rundergehakt zacht sissend uit elkaar. Klaar om het geheime mengsel van kruiden op te nemen. Geheim? Nou ja, voor mij dan. Ik hoop dat ze bij Santa Maria weten welk mengsel ze in hun zakjes stoppen. Samen met de tomatenblokjes verspreidt het geheel een authentieke geur, door de combinatie van limoen, chili en komijn. Misschien ruik ik ook wel een vleugje kaneel? Na tien minuten zachtjes pruttelen is het mengsel klaar. Het stapelen kan beginnen.
In de grote witte ovenschaal komt op het gehaktmengsel eerst een laag maiskorrels en daarna een tapijtje van kidneybonen. Muy bien, dat gaat er goed uitzien. Een handvol geraspte jonge kaas nestelt zich tussen de bonen. En dan komt mais nummer twee: uit maïsmeel gemaakte, gefrituurde tortillachips. Een royale laag gaat over de bonen. Krakend zoeken de chips mooie plekjes tussen hun gekronkelde soortgenoten en omarmen ze de kaas die onder hen ligt. Om onbalans te voorkomen, is het aan te raden ook een laagje kaas over de bovenkant van de chips te strooien.
Als finishing touch, een aantal dunne ringen paprika. Bij voorkeur gesneden uit een rijp en intens rood exemplaar, die groeide onder de stralende Mexicaanse zon, maar anders gewoon een mooi glanzende uit de Hollandse kas. De schaal moet nog een half uurtje in de oven en dan amigo’s: aan tafel. Ik zou bijna zeggen caramba wat lekker, maar dat is Portugees.
